Dian Boers

Mijn naam is Dian Boers en ik ben 45 jaar oud & sinds 2,5 jaar weer woonachtig in het groene Apeldoorn met mijn man (Giany) & twee zoontjes (Ryu & Jimi) in een leuk huisje vlakbij het bos. Mijn studie achtergrond is Sociaal Juridisch maar ik ben een compleet andere richting ingeslagen. Ik werd namelijk onverhoopt verliefd op een marinier en ben hem achteraan gereisd naar het mooi one-happy-island Aruba, waar ik als serveerster heb gewerkt. Na 2 fantastische jaren verhuisden we weer terug naar Nederland en ben ik bij toeval bij een reclamebureau gaan werken. Mijn relatie eindigde na een paar jaar en tegelijkertijd hield mijn baan op, vanwege een faillissement, dus besloot ik naar een grote stad te verhuizen; Rotterdam!

Ik was een beetje klaar om aan bureauzijde te werken dus besloot ik te solliciteren bij een multinational, die op nog geen eens 200 meter vanaf mijn nieuwe huis bevond. Inmiddels werk ik met veel plezier alweer 15 jaar bij Unilever en heb ik verschillende marketing functies uitgeoefend. Wanneer je mij in een paar woorden zou moeten omschrijven is dat enthousiast, positief, doorzettingsvermogen & energiek (alhoewel dit laatste iets minder wordt doordat ik ook geen 29 meer ben 😉).

In 2010 ontmoette ik mijn man en kregen 2 fantastische kinderen. Het leven lachte ons toe, onbezorgd, wonen en werken op de leukste plek van de wereld, reizen, weekenden vol leuke sociale bezigheden. Eind 2017 sloeg het noodlot toe, ik begon ik een beetje te kwakkelen met mijn gezondheid, ik kreeg een immuunziekte ITP (een ziekte die je bloedplaatjes afbreekt) en vlak voor de kerst voelde ik een bobbeltje in mijn borst. Ik wist het gelijk, dit is foute boel… ik heb borstkanker.

Gelukkig waren we er op tijd bij en was ik binnen 3 maanden weer aan het werk. Ik weet nog dat ik dacht : “Dit heb ik even geflikt, kijk mij eens…3 maanden borstkanker”. Maar helaas bij de eerste controle scan waren er al uitzaaiingen te zien in lymfen en rugwervel. Ik had uitgezaaide borstkanker. Na een jaar vol behandelingen (chemo’s, bestralingen & operaties) werd ik schoon verklaard. Ongelooflijk maar waar, ik kon mijn leven weer oppakken. Maar dat bleek iets moelijker dan ik dacht, ik werd afgekeurd bij het UWV en Corona verscheen om de hoek. Voor ons als gezin geen gekke gang van zaken want we hadden dat afgelopen jaar toch al in isolatie geleefd. De periode die volgde was rustig , voor ons als gezin ging alles weer normaal door. Maar persoonlijk heb ik het zwarte gat wel gezien, een kanker diagnose is traumatisch en iets wat je je hele leven bij je draagt. De onzekerheid & prognoses waarmee je moet dealen zijn niet mis en ik vind persoonlijk dat kanker een complete mindfuck is maar heb door vele therapie sessies heb ik een manier gevonden om hiermee te dealen.

Afgelopen zomer ontdekte ik een aantal opgezwollen klieren in mijn nek en helaas is de kanker verder uitgezaaid in mijn lichaam en ben ik ongeneeslijk ziek verklaard, palliatief zoals ze in ziekenhuis-land zeggen. Dit klinkt heel heftig en dat is het natuurlijk ook maar wat ik de afgelopen jaren geleerd is om in het hier en nu te blijven denken. De toekomst mag misschien onzeker zijn maar het leven is nu. We proberen zo normaal mogelijk verder te leven als gezin en maximaal te genieten van de dingen die op ons pad komen. Er hangt een donkere wolk boven ons gezin maar de zon schijnt nog steeds voor ons.